4 Mei Herdenking Oostelijk Havengebied
Flint Lucas Waleson
Frenie noemen ze me ook wel. Vandaag heb ik door het raam gekeken. De angst zit in mijn armen. Vrede is zo mooi als rust.
Vandaag heb ik door het raam gekeken. Ik ben zo bang. De angst zit in mijn armen. Maar ik ga toch mee.
Ik ben zo bang. Ik vind dit zo spannend. Maar ik ga toch mee. Bij de staking moet je mee.
Ik vind dit zo spannend. De angst zit in mijn armen. Bij de staking moet je mee. Frenie noemen ze me ook wel.
Nica Dagevos
Oorlog is de nieuwe vrede. Dat zeggen Hitler en zijn leden. Maar ik, ik wil vrede.
Ik mag dan wel een Duitse soldaat zijn, maar ik ben gedwongen tot deze pijn.
Ik wil niet meer mensen voor mijn ogen zien sterven. En dan hun namen op dé muur kerven.
Geboorte- en overlijdensdata van jong en oud, sommige kan je nooit meer zien, zelfs niet voor goud.
Oorlog is de nieuwe vrede.
Lara Breen
Het dondert alweer. Ik kan niet meer slapen. Ik ga mijn huiswerk maken voor school. Het blijft maar donderen.
Ik ben bang. Is het wel donder? Ik hoor bij de buren dat er een deur wordt ingetrapt. Er wordt gegild.
Er wordt op onze deur gebonkt. Ik loop naar beneden. Daar staan mijn ouders en zus.Ze zijn lijkbleek.
Mijn moeder huilt. De deur wordt ingetrapt. Er staan Duitsers. Ze pakken mij vast en duwen me in een auto. HELP!
Dit gebeurde er met heel veel kinderen van onze leeftijd. En je denkt misschien dat er geen oorlog meer is, maar in vele landen zijn er nog steeds kinderen die hopen dat ze deze oorlog overleven…
Nena Molenkamp
Een dagboek vol met geheimen.
Een soort gedicht, maar dan zonder rijmen.
Net een sprookje, maar dan echt.
Je schrijft wat je voelt maar tegen niemand zegt.
Je schrijft dat je bang bent voor wat gaat komen.
Je schrijft dat je het liefst even weg zou dromen.
Dromen over een wereld zonder oorlog.
Een wereld zonder angst,
Een wereld waar je mag zijn wie je wilt zijn.
Maar als je dan weer wakker wordt is alles weer hetzelfde.
Oorlog, verdriet, angst.
Elke dag denk ik hetzelfde: Wanneer worden we bevrijd?
Ik weet zeker, op een dag is dit voorbij!
5 mei.
Annika Poutsma
10 november 1938. Vannacht is er iets vreselijks gebeurd. Er zijn allerlei Joodse huizen en winkels overhoop gehaald, er zijn ramen ingegooid bij Joodse gezinnen en er zijn synagogen in brand gestoken! De meeste mensen op straat noemen dit: de Kristallnacht. Ook de synagoge waar wij altijd heen gaan is in vlammen opgegaan. Bij ons thuis is er ook een raam ingegooid, maar bij onze buren, de familie Cohen, is er nog meer kapot. De buren hebben een antiekwinkel, waar inmiddels niet veel meer van over is. Daar zijn alle meubels en ander producten kapot gegooid, gestampt, geslagen en/nog veel meer. Het allerergste is dat wij, Joden, overal de schuld van krijgen. We moeten nu zelf alles opruimen en door niemand worden we geholpen. Iedereen kijkt ons raar aan, maar niemand heeft de moed om een helpende hand naar ons uit te steken. Waarom kunnen we niet gewoon zijn wie we willen zijn? Waarom zijn we opeens anders? Waarom is dit allemaal niet nooit gebeurd en gewoon voorbij? Veel mensen zeggen dat dit nog maar het begin is, maar volgens mij kan het niet veel erger worden.
Arzina Alamgir
Vandaag is het een hele drukke dag. Het regent, daarom moet ik rennen. Ik geloof niet meer dat het goed komt. Staking is zo eng als een oorlog.
Het regent, daarom moet ik rennen. Ik ben zo bang als een kind. Staking is zo eng als oorlog. Maar ik moet sterk zijn. Dit gaat mij lukken.
Ik ben zo bang als een kind. Ik heb veel zenuwen. Maar ik moet sterk zijn. Dit gaat mij lukken. Ik moet moed houden en sterk zijn.
Ik heb veel zenuwen. Ik geloof niet meer dat het goed komt. Ik moet moed houden en sterk zijn. Vandaag is het een drukke dag.
Skylar van der Oest
Vandaag heb ik vrij van werk. Wat zullen de Duitsers doen? De angst staat in mijn ogen. Vrede is zo vredig als een wolf.
Wat zullen de Duitsers doen! Ik zie een zee van stromende mensen. Vrede is zo vredig als een wolf. Maar soms komt de vrede niet!
Ik zie een zee van stromende mensen. Ik ben bang maar ook opgewonden. Maar soms komt de vrede niet! Wat moet ik nu?
Ik ben bang maar ook opgewonden. De angst staat in mijn ogen. Wat moet ik nu? Vandaag heb ik vrij van werk.
Sam Boham & Noor de Zwart
Er was eens een man, hij moest onderduiken, dat kon hij goed gebruiken, want hij was niet zomaar een man, hij was een man, met een plan.
Hij wilde de oorlog stoppen, maar heeft het niet, ver kunnen schoppen.
In het verleden, heeft hij flink gestreden, hij ging kolen pikken, want hij liet zijn ouders niet stikken.
Terwijl hij kolen ging pikken, schoten die stommeriken, dood was hij, zijn leven voorbij.
Hij is erin gebleven en nu vrij, diep in ons hart heel dichtbij.
Mika Oudendijk
Mijn vrienden noemen me ome John. Als ik zo om me heen kijk, denk ik: wat een mooie dag.
Vandaag wordt er eindelijk geprotesteerd, wat een fijn gevoel.
Staken is zo sterk als vrede! Als ik zo om me heen kijk, denk ik: Wat een mooie dag.
Overal mensen, mensen en mensen. Staken is zo sterk als vrede! En iedereen is daar mee eens. Overal mensen, mensen en mensen.
Vrede kun je maken in je hoofd en om je heen. En iedereen is het daar mee eens. Leuk om dat te horen van binnen.
Vrede kun je maken in je hoofd en om je heen. Vandaag wordt er eindelijk geprotesteerd, wat een fijn gevoel. Leuk om dat te horen van binnen.
Mijn vrienden noemen me ome John.
L.H.
Ik ben ome Ben, Je kunt me vinden op de markt. En vandaag is de dag, de dag dat we gaan staken! Ook al gaat het mis, we gaan de geschiedenis in! Want dit is de dag van hoop, geluk en moed! Maar tegelijkertijd van wanhoop, onheil, woede en verdriet…
Ik ben ome Ben. Vandaag is een mooie dag. En waarom, vroeg de marktmeester. Ik zei: want vandaag ga ik er doorheen, heen door mijn schild van wanhoop, woede en onheil. Ook al gaat het mis, we gaan de geschiedenis in.
Van hoop maak ik vaak gebruik. En wat er ook gebeurt, het maakt niet uit! Want ik sta nu op en ga er doorheen, heen door mijn schild van wanhoop, woede en onheil!
Want vandaag is de dag, hoe dan ook! We gaan de geschiedenis in! Want ik? Ik ben ome Ben! Vergeet die naam niet…